دنیا

چه حرف قشنگی زد:

"همونطوری که می خوای بهش فکر کن. سعی کن فقط بهش فکر کنی و ازش یه کوه بزرگ بسازی و بگی سخت ِ. بعد بهش عمل کن که ببینی هم آسون ِ هم لذت بخش"

همیشه آدما تو زندگیشون سختیهایی دارن، همیشه هم منتظر روزی هستن که این سختیا تموم بشن

مثل من، همیشه فکر می کردم روزی می رسه که همه ی این رنجها تموم میشه، ولی الان یه چیز جدید یاد گرفتم و اونم اینه که هرچه بیشتر انتطار اون روز رو بکشی سختیها بیشتر هم میشن.

اما یه راه حل داره

اینکه یه گوشه از دلت رو به این دردا و تاریکیا اختصاص بدی و هی بریزی توش و بشون فکر نکنی. تا روزی که تمام وجودت رو بگیرن و از پا بندازنت

اینه زندگی، اینه دنیایی که بی دلیل بهش نمیگن بی رحم

باید بی رحم باشی که موقع اعتراض بتونی عکس العمل دیگران رو نادیده بگیری

پس 2 راه داری: یا بی رحم باشی و ساکت نشینی و نریزی تو خودت – یا اینکه از خودت بگذری و بریزی تو خودت تا دل طرف مقابلت رو بدست بیاری

اینه دنیا و زندگی